Rozdział I "Koszmar, który się nie skończył"

Słońce wisiało wysoko na niebie Francji. To był jeden z tych pięknych dni, gdy po niebie nie płynęła ani jedna chmurka, a dobry nastrój udzielał się wszystkim.

Czwórka uczniów szkoły Kadic siedziała na ławce przed drzwiami sali gimnastycznej. Na kolanach blondyna z dużymi, okrągłymi okularami leżał czarny laptop, a palce chłopaka bębniły o klawiaturę. Przez ramię zaglądała mu na ekran niska dziewczyna o oryginalnych różowych włosach ściętych na pazia. Obok nich siedzieli i okładali się na wzajem książkami dwaj chłopacy. Jeden, niższy nawet od różowowłosej, miał fryzurę najbardziej oryginalną ze wszystkich. Blond włosy miał postawione na żelu w czub, a pośrodku fioletowe pasmo. Wygłupiał się z wysokim i przystojnym brunetem, którego grzywka spadała na wysokie czoło.

-Auć! Odd przestańcie!-Wykrzyknęła różowowłosa do blondyna gdy ten uderzył ją książką w głowę. Chłopak zrobił skruszoną minę i uśmiechnął się łobuzersko.

-Sorrki Aelita, to było dla niego-trzepnął książką w tył głowy bruneta, a ten oddał mu pięścią w ramię. Przepychali się jeszcze przez chwilę do momentu gdy Odd krzyknął:

-Hej Ulrich! Yumi tam stoi!-Brunet jak poparzony odwrócił głowę we wskazanym kierunku i zdekoncentrował się. Odd wykorzystał chwilę i zepchnął kolegę z ławki. Ulrich pociągnął go za nogę i teraz oboje leżeli na ziemi śmiejąc się głośno.

-Cześć wszystkim!-Przywitała się rzeczona dziewczyna ubrana na czarno, z krótkimi czarnymi włosami i rysami twarzy typowymi dla Japonii. Stojący za nią szatyn o artystycznie rozwichrzonych włosach skinął głową na powitanie.

-O, hey Yumi!-Przywitał się Ulrich podnosząc się niezdarnie. Japonka obdarzyła go szerokim uśmiechem.

-Czemu siedzicie na ziemi?-Spytała go i Odda zajmując wolne miejsce na ławce. Szatyn położył ręce na oparciu za nią.

-Długa historia-przyznał Odd siadając obok Yumi.-Stern myśli, że jest lepszy ode mnie.

Japonka roześmiała się i poklepała Ulricha po ramieniu.

-Nie martw się, nikt nie jest lepszy od Odda Wspaniałego.-Pocieszyła bruneta powstrzymując śmiech. Blondyn uśmiechnął się szeroko.

-Nareszcie ktoś to przyznał!-Wykrzyknął uradowany Odd.-Mądra ta twoja dziewczyna Ulrich. Chyba, że to dziewczyna Williama...

Wspomniana trójka zaczerwieniła się i niemal równocześnie powiedziała: Zamknij się, Odd!

Blondyn udał urażonego i wymruczał pod nosem coś w stylu: "Nie znają się na żartach". Odezwał się do drugiego blondyna, który wpatrywał się w ekran komputera i przysuwający się po nim ciąg cyfr jak zaczarowany.

-Co robisz Einsteinie?-Jeremy Belpois, nazywany Einsteinem ze względu na wysoki iloraz inteligencji, oderwał się w końcu od swojego laptopa. Zanim się odezwał rzucił Aelicie porozumiewawcze spojrzenie. Niecierpliwa różowowłosa odpowiedziała zamiast niego.

-Jeremy obiecał, że pomoże mi znaleźć moją matkę!-Pisnęła uradowana uśmiechając się szeroko do blondyna.-Jest niesamowity!

-Czego się nie robi dla przyjaciół...-Blondyn spuścił skromnie wzrok, a Aelita cmoknęła go w policzek.

-I jak wam idzie?-Zapytał się William do tej pory bawiący się pasmami włosów japonki.

-Szczerze?-Zapytał Jeremy, a po serii potakujących mruknięć, kontynuował:-Beznadziejnie. Po tym, jak Tyron ponownie uruchomił swój superkomputer i jednocześnie nasz wirus, zapadł się pod ziemię. Szukaliśmy go na wszystkie sposoby, ale on jakby zapadł się pod ziemię. A wraz z nim matka Aelity.

Na chwilę wszyscy zamilkli. Yumi objęła współczująco ramieniem różowowłosą, w której oczach zabłysły łzy. Ciszę przerwał William zadając pytanie, nad którym każdy z nich się zastanawiał, ale każdy bał się zadać.

-A XANA? Udało się?

-Tak-przyznał Jeremy. Można było usłyszeć jak wstrzymywane do tej pory powietrze uchodzi z wszystkich z ulgą. Walka w Lyoko była niesamowitą przygodą, jednak każdy z przyjaciół cieszył się, że to już koniec. W ciszy każdy rozmyślał nad tym co udało im się osiągnąć. Zniszczyli XANĘ i uratowali świat.
-Dobra musimy już spadać-odezwała się Yumi. Podniosła się z ławki, a wraz z nią William. Zanim odeszli japonka dla żartu zamknęła laptop Jeremy'ego.
-Zacznij żyć, chłopaku-powiedziała z uśmiechem wskazując głową na Aelitę i odbiegła za Williamem. Jeremy prychnął pod nosem i otworzył komputer. Spojrzał przelotnie na ekran, a jego oczy zogromniały z przerażenia.
-To nie możliwe.

*   *   *

-Yumi, nic ci nie jest?-Spytał z troską w głosie William przypatrując się siedzącej obok niego dziewczynie. Yumi siedziała z głową wspartą na dłoniach i nieprzytomnie wpatrywała się w blat biurka.

-Wszystko w porządku-zdobyła się na nikły uśmiech w stronę chłopaka.-Tylko boli mnie głowa.

-Na pewno?-Zapytał zatroskany.-Wyglądasz fatalnie.

-Dzięki-trzepnęła go lekko w ramię.

-Nie, na prawdę-Uśmiechnął się szeroko.-Jesteś blada jak trup.

Yumi westchnęła głośno.

-Informatyka to ostatnia lekcja-powiedziała.-Jak się skończy wrócę prosto do domu i wezmę coś na ból głowy. Zadowolony?

-Tylko jeśli pozwolisz mi się odprowadzić-na twarz szatyna wypłynął szarmancki uśmiech. Yumi także się uśmiechnęła. Otworzyła ust żeby coś odpowiedzieć, ale przerwał jej nauczyciel.

-Panie Dunbar, panno Ishiyama, może zechcą państwo przypomnieć klasie o czym mówiliśmy?-Oboje wymruczeli pod nosem przeprosiny i odwrócili się w stronę monitorów. Nauczyciel wrócił do tłumaczenia lekcji, a przedtem rzucił rozmawiającym uczniom surowe spojrzenie.

William udając skupionego na ekranie szkolnego komputera kątem oka obserwował Yumi. Palce dziewczyny biegały po klawiaturze, a oczy były skupione na ekranie. Była jeszcze bledsza niż przed chwilą. Czarne oczy tak mocno kontrastowały z bielą twarzy, że chłopak aż się przeraził. 

-Yumi, nic ci nie jest?-Zapytał mocno zdenerwowany. Dziewczyna nie zareagowała. Wpatrywała się w ekran jak zahipnotyzowana. Nowe okna otwierały się w szaleńczym tempie, a cyfry pojawiały się szybciej niż ktokolwiek mógł to zauważyć. William chwycił ją za rękę i z trudem oderwał ją od klawiatury.-Yumi co się dzieje?

W oczach japonki na chwilę coś zamigotało, a potem odzyskały normalny wyraz. Jej twarz wyrażała głębokie zaskoczenie. Przesunęła spojrzenie z twarzy chłopaka na monitor.

-William...-wyszeptała chwytając jego dłoń. Ścisnął ją mocno. Była zimna jak lód. W jej głosie było słychać przerażenie. Spojrzał tam gdzie ona i też zamarł. 

Na ekranie widniał symbol XANY.

~~~

Pierwszy rozdział z głowy. Nie jestem z niego zachwycona, ale zawsze ciężko mi zaczynać akcję. Mam nadzieję, że potem będzie lepiej. Dziękuję wszystkim za pozytywne komentarze, dodają weny.