Rozdział X "Przedstawienie czas zacząć"

Rozdział z dedykacją dla Kelly Evans z bloga Mroczny Pamiętnik Yumi. Czekam na szósty rozdział ;)

Rower kiedyś na pewno był różowy. Teraz jednak farba łuszczyła się i odchodziła w wielu miejscach, a na ramie pojawiły się czerwone plamy rdzy. Czas nie oszczędził roweru i kurz pokrywał pojazd grubą warstwą. Jeremy'emu  to jednak nie przeszkadzało. Cieszył sie, że udało mu się znaleźć w budynkach gospodarczych rower, który po tylu latach nie używania nadal jest sprawny. Wystarczyło jeszcze odnaleźć pompkę, co było łatwiejsze niż się spodziewał i napompować opony.

Ratownik, który przyjechał z karetką, powiedział, że nie może jechać z nimi, bo nie należy do rodziny, ale podał mu adres szpitala, do którego zabierają Aelitę.  Jeremy pedałował więc ile sił w nogach i nie zwracał uwagi na kłucie w płucach. Chciał jak najszybciej dowiedzieć się co z dziewczyną. Nie zwolnił nawet, gdy o mały włos nie potrącił starszej pani z psem. Odwrócił się i przez ramię krzyknął: "Przepraszam". Kobieta krzyczała coś do niego, ale nie zwrócił na to uwagi. Teraz liczyła się tylko Aelita.
Miał nadzieję, że nic jej nie jest. Może zbytnio się przejmował. Dziewczyna pewnie już się ocknęła i teraz zakładają jej gips. Pewnie uśmiecha się do lekarza tym swoim słodkim uśmiechem i stara się poprowadzić z nim jakąkolwiek rozmowę. Pewnie już udało jej się oczarować cały personel i wszystkich pacjentów. Albo nadal jest nieprzytomna, podłączona do tego całego szpitalnego sprzętu i...
Jeremy zacisnął zęby i zaczął pedałować jeszcze mocniej. Nie powinien sobie tego wyobrażać. Z Aelitą jest wszystko w porządku. Nie będzie sama jak się ocknie. Jason jechał z nią, a on był już w drodze. Przyśpieszył jeszcze bardziej, nie chcąc zostawiać Aelity dłużej niż to konieczne z jej rzekomym wujkiem. Historia opowiedziana przez Jasona była wiarygodna, ale było w niej dużo luk. Mimo, że Aelita mu uwierzyła, Jeremy nie zamierzał dać się tak łatwo przekonać. Ten facet budził jego podejrzenia. Będzie musiał go sprawdzić.
Zignorował czerwone światło i przejechał przez przejście dla pieszych. Jakiś samochód zatrąbił za nim, ale jego też zignorował. Przed sobą widział już parking szpitala. Pokonał ostatnie metry najszybciej jak umiał. Zeskoczył z roweru i rzucił go na stojak, nie zaprzątając sobie głowy zapinaniem go. Do recepcji wpadł czerwony i zdyszany.
-Karetka przywiozła tu moją przyjaciółkę. Aelita Stones. Wie pani gdzie ją znajdę?
Kobieta otaksowała go spojrzeniem i zerknęła do komputera. Jeremy niecierpliwie bębnił palcami o blat. Pielęgniarka rzuciła mu karcące spojrzenie i przestał. Gdy kobieta wróciła do szukania informacji znów zaczął uderzać palcami o drewnianą powierzchnię. Usłyszał podenerwowane westchnienie recepcjonistki.
-Stones. Przyjechała jakieś pół godziny temu.-Jeremy skulił się. Jazda rowerem zaoszczędziła więcej czasu niż bieg, ale i tak zmarnował go wystarczająco dużo.-Sala numer 45. To na drugim piętrze. Tędy dotrzesz do wind, a na górze skręcasz w lewo i idziesz do końca korytarza. Zajmuje się nią doktor Ferdon. Na razie jednak nie może przyjmować odwiedzin.
Ostatnich słów Jeremy nie usłyszał. Pędził korytarzem w stronę windy. Zdawało mu się, że minęły wieki zanim w końcu otworzyły się przed nim drzwi na drugim piętrze. Wyskoczył z niej jak oparzony. Skręcił w lewo i dalej biegł. Nieliczni ludzie siedzący samotnie lub w małych grupkach na korytarzu patrzyli na niego ze zrozumieniem.
40, 41, 42, 43, 44...
Jest! Ostatnie drzwi na korytarzu miały numer 45. Zamierzał wejść do środka, ale zatrzymała go czyjaś ciężka dłoń. Odwrócił się skołowany i zobaczył przed sobą twarz Jasona.
-Lekarze zabronili wchodzić do środka. To chyba coś poważnego.-Głos mężczyzny był dziwnie spokojny. Obraz Aelity uśmiechającej się do pielęgniarki i wypytującej wesoło o jej pracę rozbił się na milion kawałeczków. Jeremy osunął się wyczerpany na krzesło. Bardziej poczuł niż zobaczył, że Jason siada obok niego.
-Na początku zawieźli Aelitę na ostry dyżur.-Zaczął opowiadać mężczyzna.-Już w karetce ratownicy próbowali przywrócić jej przytomność, ale nic nie działało. Wezwali neurologa i ta kobieta zrobiła Aelicie jakieś badania. Nie chciała mi nic powiedzieć. W między czasie nastawili jej rękę. Potem zabrali ją tutaj. Nie mam pojęcia co się tam dzieje. Pielęgniarki wchodzą i wychodzą z tymi swoimi kamiennymi minami i nic nie mówią.
Na końcu głos mu lekko zadrżał i Jeremy wbrew sobie zaczął mu współczuć.
-Nic nie wiadomo?-Zapytał wpatrując się w swoje stopy.
-Przykro mi chłopie.-Jason położył mu dłoń na ramieniu, ale Jeremy ją strącił. Gdyby nie ten mężczyzna nigdy nie pokłóciłby się z Aelitą i ona tak wzburzona nie wybiegłaby z pokoju i nie spadła z schodów i nie wylądowałaby tutaj. Mężczyzna chyba zrozumiał o co chodzi Jeremy'emu, bo nie odezwał się więcej.
Blondyn zerwał się z krzesła i zaczął niespokojnie przechadzać się tam i z powrotem. To po części była jego wina. Choć nawet nie wiedział co się dzieje. Jeżeli lekarze tak długo milczeli to musiało być coś poważnego, tak? Co jeśli uderzenie w głowę pozbawiło ją pamięci? Albo Aelita zapadła w śpiączkę? Albo podczas upadku został uszkodzony kręgosłup i przerwany rdzeń kręgowy? Co w tedy?
Drzwi zaszurały o podłogę i z sali wyszła niska kobieta o kręconych, kasztanowych włosach. Zielone, kocie oczy zasłaniały grube, prostokątne okulary. Jeremy podskoczył w jej stronę. Choć nie należał do wysokich osób przewyższał lekarkę o dwa, trzy centymetry. Kobieta zignorowała go i najpierw zwróciła się do Jasona.
-Jestem doktor Ferdon. Pan jest ojcem tej dziewczyny?-Zapytała zmęczonym głosem. Jej oczy patrzyły współczująco na przemian na mężczyznę i na Jeremy'ego.
-Wujkiem. Jason Hopper.-Wyjaśnił Jason ściskając podaną mu na powitanie dłoń.
-A ty?-Zwróciła się teraz bezpośrednio do Jeremy'ego, który wciąż był mocno czerwony na twarzy z wysiłku.
-Jestem jej przyjacielem.
Kobieta kiwnęła twierdząco głową. Zdjęła z nosa okulary i włożyła je do kieszeni fartucha. Zmęczonym ruchem rozmasowała sobie grzbiet nosa.
-Przejdźmy do mojego gabinetu. Tam wszystko panom wyjaśnię.

*     *     *

Czuła się jak w kinie. Wciśnięta głęboko w fotel obserwowała to co dzieje się na ekranie, ale nie miała na to wpływu. Była oddzielona od świata grubą szklaną taflą. Mogła krzyczeć, mogła uderzać w ścianę pięściami, a i tak nikt jej nie słyszał. Była zamknięta. Oddzielona od świata. Była tylko widzem. Mogła obserwować co się dzieje za szkłem, ale nie mogła brać w tym udziału. Oglądała film, w którym grała główną rolę, ale nie mogła decydować o sobie.

Widziała Williama, który ostrożnie podtrzymywał ją i pomagał jej przejść do pokoju. Posadził ją na łóżku i zamknął za nimi drzwi do jej sypialni. Nie mogła mu powiedzieć, żeby tego nie robił. Próbowała. Próbowała krzyczeć. Wyjaśnić mu, że jej nie ma z nim, że potrzebuje jego pomocy, że popełnia błąd. Krzyk odbił się echem po sali kinowej i uderzył w nią ze zdwojoną siłą. Wpadła na fotel, a jej nadgarstki zostały przypięte do poręczy. Próbowała się uwolnić. Próbowała wszystkiego, ale w tym miejscu nic nie działało.

Co to w ogóle było za miejsce?
 -Zaczyna się pierwszy akt przedstawienia, Yumi.

Xana po raz pierwszy odezwał się do niej po imieniu. Szarpnęła rozpaczliwie dłońmi. Na jej nadgarstkach pojawiła się krew. Gdzie ona jest? O co tu chodzi?

-Patrz uważnie. To ty napiszesz ciąg dalszy.

Twarz Williama przybliżyła się do ekranu. Widziała wyraźnie maleńką zmarszczkę między jego brwiami, która pojawiała się zawsze, gdy chłopak się o coś martwił. Szare oczy patrzyły prosto na nią, ale nie na tą "nią", która była przypiętą do fotela. Patrzył w kamerę. Myślał, że patrzy na nią. Ale przecież patrzył. Tylko, że nie na prawdziwą nią. Co było prawdziwe? To wszystko było zbyt zagmatwane.

-Yumi, nic ci nie jest?

To był jego głos. Była tego pewna. Słyszała w nim troskę. To na pewno William. A jeśli nie prawdziwy? Jeśli to tylko przedstawienie. Tak powiedział Xana. Pierwszy akt. To tylko iluzja. Jej wyobraźnia. Albo sztuczki Xany. 

-Złożę ci obietnicę. Nigdy cię nie okłamię. Będę z tobą szczery. Nie będę wpływał na to jak napiszesz zakończenie.

Nie uwierzyła mu. Oszukiwał ich wiele razy. Nie miała powodu, by mu wierzyć. On kłamał. Tak został stworzony.

-Możesz mi uwierzyć. To dzieje się naprawdę.

Na ekranie pojawiła się dłoń. Kobieca. Z średniej długości paznokciami pokrytymi czarnym lakierem. Znajoma dłoń. Jej dłoń.

Pogładziła Williama po policzku. Na twarzy chłopaka odbiło się zaskoczenie. Nie cofnął się.

-Znów się widzimy-rozległ się głos. Jej własny głos. Ale ona nie wypowiadała słów. Słyszała je. To nie były jej słowa.-William Dunbar. Wojownik Lyoko. Ulubiony przyjaciel Yumi. Zawsze blisko. Zawsze wierny. Zawsze drugi.

Obraz zasłoniły dwa równolegle ułożone symbole Xany. Mogła przez nie patrzeć. Obraz był mocno rozmazany, ale widziała.

Widziała zrozumienie na twarzy Williama. Przebłysk intuicji. Potem strach. Chciał się cofnąć. Jej dłoń złapała go za włosy. Przyciągnęła. Nie wiedziała, że ma taką siłę. William się nie ruszał. Patrzył prosto na nią. Teraz wiedziała, że nie widzi jej. Widział tylko oko Xany w jej oku. To co zakłócało jej obraz, mu nie pozwalało jej widzieć.

-Czas przekonać się, czy pamiętasz dawnego pana.

Ponownie usłyszała swój głos. Zobaczyła oczy Williama. Widziała w nich wszystkie te emocje, których nigdy im nie pokazywał. Zobaczyła blizny, które pozostawił w nim Xana. Zobaczyła strach. Zobaczyła błaganie.

A potem ekran zgasł.

Przymusowa przerwa wyraźnie mi służy. Wróciła wena i chęci. Rozdział 10 napisał się szybko i sprawnie. Myślę, że kolejne rozdziały będą się pojawiać co dwa tygodnie. Liczę na wasze opinie. Wszystkie komentarze są mile widziane. Nawet te anonimowe. Nie bójcie się mnie krytykować. Chcę się doskonalić. Człowiek uczy się na błędach, co nie? Dziękuję za 8000 wyświetleń. Chyba jeszcze nie podziękowałam wam za tytuł Bloga Roku. Dziękuję. Jesteście najlepsi.

EDIT: Przedtem brakowało części tekstu. Blogger usunął wypowiedzi Xany napisane kursywą. Błąd już poprawiłam, ale nadal nie ma kursywy.

EDIT 2: Nie udało mi się wyrobić z napisaniem rozdziału. Nie pojawi się 12 kwietnia. Może w przyszłym tygodniu.